بدا به حال زمانه ای که شاعر ندارد

شعله‌ی فروزانی که فرزندان نیما در دهه‌های سی تا پنجاه افروخته بودند و ادبیات معاصر مارا گرما بخشیده بود، در سال‌های بعد به خاموشی گرایید و جای خود را به سرمای جانکاه بخشید.
من قریب به اتفاق همه دواوین و دفاتر شعر در بیست‌، سی ساله اخیر را به امید یافتن شعله سرکشی کاویده‌ام و به جرات می‌گویم، اگر از پاره‌ای استثنا‌ها و جرقه‌های پراکنده بگذریم‌، هیچ نغمه دل‌انگیزی از ساز شکسته شعر ما درین سال‌ها برنخاسته است و در باغ ادبیات ما درختان تناوری که ماندگار باشند و در سایه‌شان بتوان غنود نروییده و پانگرفته است...


بقیه داستان رو هم اینجا مطالعه بفرمایید